Byłam wykończona, a lekarze chcieli abym nadała imię dziecku. Nie mogłam nic wymyślić, a Liliane to jedyne co przychodziło mi do głowy.
Podałam im więc to imię z nadzieją, że dadzą mi i małej święty spokój, jednakże pielęgniarka oznajmiła, że musi zabrać Liliane do sali dla niemowląt. Dałam jej na ręce dziecko, bo nie miałam innego wyjścia, ale strasznie się o nią bałam. Wcześniej dużo razy oglądałam filmy, w których chodziło o to, że niemowlęta były przez przypadek podmieniane i trafiały do innych rodzin.
Zdziwiłam się trochę, kiedy zobaczyłam ciocię Camille i moją ośmioletnią kuzynkę, Ashley, które przyleciały z Brigton około cztery godziny po narodzinach mojej córeczki.
Rozebrały się szybko z kurtek, usiadły i zaczęły wypytywać mnie o moje samopoczucie i o małą, a kiedy skończyła się rozmowa wstępna, ciocia i mama zaczęły mówić, że nie dam sobie rady z pogodzeniem roli mamy i roli uczennicy szkoły średniej.
Mama nie mogła zająć się swoją wnuczką z powodu ciężkiej pracy, więc wymyśliły, że ciocia na jakiś czas wynajmie mieszkanie gdzieś w pobliżu i będzie zajmować się Lily, kiedy ja będę odrabiała lekcje. Uważałam to za dobry pomysł i zgodziłam się.
Kilka dni później, kiedy był już środek pierwszego tygodnia ferii zimowych, mogłam już wrócić z Lily do domu.
W moim dość małym pokoiku, gdzie większość miejsca zajmowało duże łóżko, było jeszcze bardziej ciasno niż dotychczas. Po kontach zaczęły poniewierać się pampersy, na biurku, gdzie zawsze była sterta książek, zeszytów i moich rysunków, stały butelki i smoczki. Kiedy mama wspomniała, że łóżeczko nie doszło na czas, powiedziałam jej stanowczo, że Lily będzie spała ze mną i nie musi wydawać niepotrzebnie pieniędzy.
Pierwszy miesiąc byłam - jak to mówi Emma - "totalnie" zapatrzona w małą księżniczkę, przy której zresztą nie tylko ja siedziałam.
Była strasznie podobna do Bill'ego. Jej oczy nie były już czarne, były tak samo błękitne jak jego, a na małej główce pojawiły się już pierwsze jasne włoski.
Mój chłopak wcale nie kontaktował się ze mną nawet po feriach.
Emma, razem z moim przyrodnim bratem, Rupertem twierdzili, że nie ma czasu, bo jest zajęty czymś innym, po czym spojrzeli na siebie znacząco. Wtedy jeszcze nie wiedziałam co mają na myśli i nawet się tym zbytnio nie przejęłam, bo przecież miałam ważniejsze sprawy na głowie.
Kilka tygodni później, kiedy miałam już niedługo wracać do szkoły, ciocia przyjechała po raz kolejny. Oznajmiła, że nie udało jej się wynająć mieszkania dość blisko nas, aby mogła codziennie przyjeżdżać do małej.
Z mamą zaczęły snuć nowy plan, co powoli zaczynało działać mi na nerwy, ale w finale i tak musiałam się dowiedzieć co wymyśliły. Mianowicie, ustaliły, że ciocia weźmie małą do swojego nowego mieszkania na jakiś czas i będę mogła przyjeżdżać do nich tak często ile będę chciała.
Czy miałam inne wyjście? Może i tak, ale byłam już tak zmęczona tą ciążą i tym co wymyślały obie te kobiety, że zgodziłam się na to.
Było mi trudno rozstać się z Lily. Stała się moim oczkiem w głowie, ale wiedziałam, że kiedyś ukończę szkołę i będę wstanie dać jej to czego w tamtej chwili nie mogłam oferować.
Podałam im więc to imię z nadzieją, że dadzą mi i małej święty spokój, jednakże pielęgniarka oznajmiła, że musi zabrać Liliane do sali dla niemowląt. Dałam jej na ręce dziecko, bo nie miałam innego wyjścia, ale strasznie się o nią bałam. Wcześniej dużo razy oglądałam filmy, w których chodziło o to, że niemowlęta były przez przypadek podmieniane i trafiały do innych rodzin.
Zdziwiłam się trochę, kiedy zobaczyłam ciocię Camille i moją ośmioletnią kuzynkę, Ashley, które przyleciały z Brigton około cztery godziny po narodzinach mojej córeczki.
Rozebrały się szybko z kurtek, usiadły i zaczęły wypytywać mnie o moje samopoczucie i o małą, a kiedy skończyła się rozmowa wstępna, ciocia i mama zaczęły mówić, że nie dam sobie rady z pogodzeniem roli mamy i roli uczennicy szkoły średniej.
Mama nie mogła zająć się swoją wnuczką z powodu ciężkiej pracy, więc wymyśliły, że ciocia na jakiś czas wynajmie mieszkanie gdzieś w pobliżu i będzie zajmować się Lily, kiedy ja będę odrabiała lekcje. Uważałam to za dobry pomysł i zgodziłam się.
Kilka dni później, kiedy był już środek pierwszego tygodnia ferii zimowych, mogłam już wrócić z Lily do domu.
W moim dość małym pokoiku, gdzie większość miejsca zajmowało duże łóżko, było jeszcze bardziej ciasno niż dotychczas. Po kontach zaczęły poniewierać się pampersy, na biurku, gdzie zawsze była sterta książek, zeszytów i moich rysunków, stały butelki i smoczki. Kiedy mama wspomniała, że łóżeczko nie doszło na czas, powiedziałam jej stanowczo, że Lily będzie spała ze mną i nie musi wydawać niepotrzebnie pieniędzy.
Pierwszy miesiąc byłam - jak to mówi Emma - "totalnie" zapatrzona w małą księżniczkę, przy której zresztą nie tylko ja siedziałam.
Była strasznie podobna do Bill'ego. Jej oczy nie były już czarne, były tak samo błękitne jak jego, a na małej główce pojawiły się już pierwsze jasne włoski.
Mój chłopak wcale nie kontaktował się ze mną nawet po feriach.
Emma, razem z moim przyrodnim bratem, Rupertem twierdzili, że nie ma czasu, bo jest zajęty czymś innym, po czym spojrzeli na siebie znacząco. Wtedy jeszcze nie wiedziałam co mają na myśli i nawet się tym zbytnio nie przejęłam, bo przecież miałam ważniejsze sprawy na głowie.
Kilka tygodni później, kiedy miałam już niedługo wracać do szkoły, ciocia przyjechała po raz kolejny. Oznajmiła, że nie udało jej się wynająć mieszkania dość blisko nas, aby mogła codziennie przyjeżdżać do małej.
Z mamą zaczęły snuć nowy plan, co powoli zaczynało działać mi na nerwy, ale w finale i tak musiałam się dowiedzieć co wymyśliły. Mianowicie, ustaliły, że ciocia weźmie małą do swojego nowego mieszkania na jakiś czas i będę mogła przyjeżdżać do nich tak często ile będę chciała.
Czy miałam inne wyjście? Może i tak, ale byłam już tak zmęczona tą ciążą i tym co wymyślały obie te kobiety, że zgodziłam się na to.
Było mi trudno rozstać się z Lily. Stała się moim oczkiem w głowie, ale wiedziałam, że kiedyś ukończę szkołę i będę wstanie dać jej to czego w tamtej chwili nie mogłam oferować.