Po powrocie ze szkoły się zważyłam. 64.3kg. Nie jestem zachwycona, ale myślałam, że będzie gorzej. Bilansu nie dodam, bo szczerze mówiąc się z nim dziś pogubiłam. Ale jutro na pewno będzie. Muszę wrócić do picia zielonych herbat.
W szkole było tak sobie. Ostatnio nie przeszkadzam na lekjach i jestem na nie przygotowana, mam prace domowe, więc nauczyciele się mnie nie czepiają. Są wręcz mili. Po powrocie ze szkoły mam trochę czasu na odpoczynek, a potem do jakiejś 20 odrabiam lekcje. Dla mnie to przykre, że muszę spędzać nad nimi tyle czasu nie mając jakichś zajebistych ocen i przy tym marnując sobie cały dzień. Nie mam czasu dla siebie. Rozpaczliwie pragnę weekendu. Już jutro piątek całe szczęście.
Niezbyt lubię swoje życie. Właściwie tylko chwilami jestem w nim naprawdę szczęśliwa. Zazwyczaj, jak coś sobie kupię (mam zakupoholiczne skłonności po ojcu), naprawdę długo ćwiczę, bądź siedzę wyjątkowo długo przed komputerem pisząc ze znajomymi poznanymi internecie. Znajomymi..? Przyjaciółmi. Jedynymi. Co do zakupów dzisiaj opórócz jednej obiecanej mi przez matkę płyty chciałam sobie kupić jeszcze jedną płytę. Oczywiście matka się nie zgadza. Na wszelkie książki też nie, bo "są w bibliotece" i "na co mi tyle tej makulatury". Nie lubię książek z biblioteki, bo zawsze są trochę podniszczone. O moje własne maniakalnie dbam, wręcz darzę je miłością. Z płytami podobnie "przecież ściągam piosenki z internetu", albo "mogę sobie zgrać na czystą płytę". A może ja do cholery jasnej nie chcę być piratem?! I chcę wzbogacać mają małą kolekcję płyt, o które też dbam i kocham..? Matka nie rozumie. Czuję się ograniczona, to chore że muszę się jej pytać o pozwolenie na zakup płyty, książki, filmu, czy w ogóle czegokolwiek z moich pieniędzy. Na koncerty też mnie nie puszcza. I często nie mogę wychodzić z domu. Czuję się jak w więzieniu. Nie mogę się już doczekać liceum, muszę iść do takiego z internatem z dala od mojego miasta i matki. Nie musiałabym w końcu wysłuchiwać tego, jak mam gdzieś moją skoliozę, że powinnam nosić na nią gorset też do szkoły, że nie mogę wyjść bez niego po szkole z domu. I nie musiałabym słuchać tego 'daj mi spokój' prawie za każdym razem, gdy rozpoczynam rozmowę z matką. Nie chcę tu dłużej być. Pewnie zaraz będę płakać.
Kończę to użalanie się.
*Trzymajcie się.*
W szkole było tak sobie. Ostatnio nie przeszkadzam na lekjach i jestem na nie przygotowana, mam prace domowe, więc nauczyciele się mnie nie czepiają. Są wręcz mili. Po powrocie ze szkoły mam trochę czasu na odpoczynek, a potem do jakiejś 20 odrabiam lekcje. Dla mnie to przykre, że muszę spędzać nad nimi tyle czasu nie mając jakichś zajebistych ocen i przy tym marnując sobie cały dzień. Nie mam czasu dla siebie. Rozpaczliwie pragnę weekendu. Już jutro piątek całe szczęście.
Niezbyt lubię swoje życie. Właściwie tylko chwilami jestem w nim naprawdę szczęśliwa. Zazwyczaj, jak coś sobie kupię (mam zakupoholiczne skłonności po ojcu), naprawdę długo ćwiczę, bądź siedzę wyjątkowo długo przed komputerem pisząc ze znajomymi poznanymi internecie. Znajomymi..? Przyjaciółmi. Jedynymi. Co do zakupów dzisiaj opórócz jednej obiecanej mi przez matkę płyty chciałam sobie kupić jeszcze jedną płytę. Oczywiście matka się nie zgadza. Na wszelkie książki też nie, bo "są w bibliotece" i "na co mi tyle tej makulatury". Nie lubię książek z biblioteki, bo zawsze są trochę podniszczone. O moje własne maniakalnie dbam, wręcz darzę je miłością. Z płytami podobnie "przecież ściągam piosenki z internetu", albo "mogę sobie zgrać na czystą płytę". A może ja do cholery jasnej nie chcę być piratem?! I chcę wzbogacać mają małą kolekcję płyt, o które też dbam i kocham..? Matka nie rozumie. Czuję się ograniczona, to chore że muszę się jej pytać o pozwolenie na zakup płyty, książki, filmu, czy w ogóle czegokolwiek z moich pieniędzy. Na koncerty też mnie nie puszcza. I często nie mogę wychodzić z domu. Czuję się jak w więzieniu. Nie mogę się już doczekać liceum, muszę iść do takiego z internatem z dala od mojego miasta i matki. Nie musiałabym w końcu wysłuchiwać tego, jak mam gdzieś moją skoliozę, że powinnam nosić na nią gorset też do szkoły, że nie mogę wyjść bez niego po szkole z domu. I nie musiałabym słuchać tego 'daj mi spokój' prawie za każdym razem, gdy rozpoczynam rozmowę z matką. Nie chcę tu dłużej być. Pewnie zaraz będę płakać.
Kończę to użalanie się.
*Trzymajcie się.*